(شاید البته کل جریان از بی‌سوادیِ من باشد و دلیل بهتری داشته باشد اما اصل موضوع این است که) در ویندوزِ ایکس‌پی چیزی را که با نامی مشخص ذخیره کرده‌اید، اگر بخواهید دوباره با همان نام ذخیره کنید پیغام می‌دهد که "هوی عمو تو اینو با این نام داری، مطمئنی؟ یکی دیگه می‌خوای، یا بزنم رو همین؟" در ویندوزهای بعدی خبری از این سوال نیست. ویندوزهای جدید بدون پرسش یا اخطار یک فایل یا پوشه‌ی جدید درست می کنند. آن قبلی را با همان نام حفظ می‌کنند و فایل جدید را با یک عدد با قبلی متمایز می‌کنند و این کار را می‌توان تا بی‌نهایت تکرار کرد.
ساده‌اش این می‌شود که پیشرفت هر ویندوزی پیشرفت زندگی‌ست. یا بهتر است بگوییم وقتی سیستم عامل ما قبول می‌کند که می‌شود کپی‌های بیشماری از چیزی ساخت، یعنی دارد این پیام را به ما می‌دهد که در زندگی هم باید چنین پیش فرضی را حاکم کنیم، یا زندگی در زمان حاضر تابع چنین پیش فرضی‌ست.
طبقه بندی موضوعی
-
آقای نارنجی
(۶) -
سگدونی
(۲) -
از مهتاب
(۳) -
عیش مدام
(۶) -
با اینا زمستونو سر می‌کنم
(۱) -
گاوخونی
(۴)
بایگانی
- شهریور ۱۳۹۶ (۲)
- اسفند ۱۳۹۵ (۲)
- آبان ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۵ (۵)
- شهریور ۱۳۹۵ (۵)
- مرداد ۱۳۹۵ (۴)
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.